Er is iets magisch aan het idee dat mensen een stukje van hun tijd kunnen vastleggen voor toekomstige generaties. Tijdscapsules bewaren heden in een tastbare vorm – brieven, foto’s, gebruiksvoorwerpen of digitale media – zodat mensen in de toekomst kunnen ontdekken hoe het leven er vandaag uitzag. Al sinds het begin van de twintigste eeuw graven gemeenschappen, scholen en bedrijven zulke capsules in of sluiten ze op in gebouwen. Het is een manier om te zeggen: dit was wie wij waren, dit was onze wereld.
Door de geschiedenis heen zijn er talloze pogingen geweest om het heden te bewaren voor later. Een van de beroemdste voorbeelden is de Westinghouse-tijdcapsule, begraven tijdens de Wereldtentoonstelling van 1939 in New York. In de capsule zaten alledaagse voorwerpen zoals een vrouwenhoed, een pak sigaretten en microfilms met boeken en tijdschriften – een doorsnede van de toenmalige Amerikaanse samenleving. De bedoeling was dat hij pas over 5.000 jaar geopend zou worden.
Ook in Japan, bij de Expo van 1970 in Osaka, werden twee identieke tijdscapsules begraven. Een daarvan wordt in het jaar 6970 geopend. Binnenin zitten meer dan 2.000 objecten: van speelgoed en ritsen tot een rijstkorrel en een set vingerafdrukken. Zulke projecten tonen hoe tijdscapsules bewaren heden op grote schaal kan verbinden met toekomstig nageslacht.
De drang om een tijdscapsule te maken komt voort uit een diep menselijk verlangen: het willen overleven in de tijd. We weten dat onze wereld verandert, dat technologie, mode en ideeën vervagen, en juist daarom willen we een stukje van het heden veiligstellen. Tijdscapsules bewaren heden als een vorm van herinnering, maar ook als een boodschap. Ze zeggen: kijk, dit vonden wij belangrijk.
Sommige mensen maken persoonlijke tijdscapsules om later zelf terug te vinden. Een doos met een oude agenda, een favoriete T-shirt of een brief aan hun toekomstige zelf. Anderen denken groter en willen hun samenleving tonen: verkiezingsposters, mondkapjes uit de pandemie, of zelfs USB-sticks vol sociale media-posts. Wat we kiezen om te bewaren, vertelt veel over onze waarden en hoe we onszelf willen herinneren.
Als we nu een nieuwe tijdscapsule zouden maken, wat zouden we erin stoppen? In een wereld vol digitale technologie zou het misschien logisch lijken om USB-sticks, smartphones of foto’s op te slaan. Toch denken velen dat zulke objecten over honderden jaren niet meer leesbaar zijn. Daarom kiezen sommige moderne tijdcapsules voor fysieke eenvoud: een brief op papier, een munt, of een stuk kleding zegt soms meer dan een harde schijf.
Veel hedendaagse projecten combineren traditie met technologie. Zo bestaan er digitale tijdscapsules, waarin mensen berichten, video’s of selfies opslaan die pas over tientallen jaren openbaar worden. Ook die tijdscapsules bewaren heden, maar dan in virtuele vorm. Ze tonen hoe het idee meegroeit met onze tijd: het verlangen blijft hetzelfde, alleen het medium verandert.
Tijdscapsules bewaren heden, maar ze doen nog iets belangrijkers: ze laten ons nadenken over wat we nu waarderen. Door te kiezen wat we willen doorgeven, leren we iets over onze prioriteiten. Wat vinden we écht belangrijk om te onthouden? Onze technologie, onze cultuur, onze dromen?
Wanneer een tijdcapsule in de verre toekomst wordt geopend, zal wat erin zit misschien klein lijken – een pen, een foto, een brief. Maar juist dat maakt het waardevol. Het vertelt een verhaal over gewone mensen in een buitengewone tijd.
Tip: lees ook ‘Wanneer de mens voor het eerst reisde: tijdlijnen van ontdekkingsreizen’
Als je dit resultaat opslaat, kun je het later terugvinden in je account.